Van een gezin met één naar vier kinderen

De zwangerschap was pittig. ‘Met 15 weken had ik al een buik alsof ik in het laatste trimester zat. Twee weken later moest ik stoppen met werken vanwege alle fysieke klachten en met 24 weken lagen alle kleertjes al gewassen en klaar in de kast.’ Vanaf 27 weken krijgt Mandy voorweeën en is er al sprake van ontsluiting. ‘In die periode hebben mijn partner Arie en ik veel gepraat. Naast man en vrouw zijn we gelukkig ook elkaars beste vrienden. We hebben onze ouders voorbereid en vrienden om hulp gevraagd. We wisten nu dat het niet lang meer zou duren.’ Met weeënremmers en veel rust lukt het om de bevalling nog drie weken uit te stellen. ‘Toen bleek een van de kindjes met de voetjes naar beneden te liggen, waardoor het een spoedkeizersnede werd.’

Binnenkomen op een operatiekamer voor een geboorte van een drieling is een indrukwekkende situatie, blikt Mandy terug. ‘Ieder kindje had een eigen team van 25 man, en er was een team voor mij. Toen ik eenmaal met spoed naar de OK van het Erasmus Medisch Centrum werd gereden was iedereen in rep en roer. Totaal het tegenovergestelde van de ontspannen thuisbevalling die ik van ons zoontje Ezra heb gehad.’ Eenmaal op de OK heerst er rust. Op 2 mei komen Manoah, Tobias en Lydia huilend ter wereld.

Na een korte ontmoeting met hun ouders moet de drieling aan de ademhalingsondersteuning en krijgen ze sondevoeding. ‘We wilden zoveel mogelijk zelf doen, zodat we onze kindjes goed leerden kennen en erachter kwamen wat ze nodig hadden’, deelt Mandy. ‘Al op de tweede dag gaven wij ze op de hand de sondevoeding. Gelukkig kregen we daar de ruimte voor.’

In de anderhalve week erna mogen Manoah, Tobias en Lydia om de beurt naar de high care van het Albert Schweitzer ziekenhuis, maar Mandy voor het eerst per tweetal borstvoeding geeft. ‘Die periode was heel erg lastig. We pendelden heen en weer tussen Rotterdam en Dordrecht. Met nog een kindje thuis in Halsteren, waar je ook niet bij kunt zijn. Hartverscheurend voelde het.’

Begin juni mag de drieling naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom. Hier moet het personeel even wennen aan de ouders die zoveel regie hebben genomen over de medische handelingen bij hun kinderen. ‘Sondevoeding was voor ons geen reden om in het ziekenhuis te blijven. Het team kon daar na overleg in vertrouwen in meegaan.’ KinderThuisZorg is hierin van grote betekenis geweest – zij verzorgen eenmaal thuis op oproep de plaatsing van de sondes. ‘Toen we net drie uur thuis waren had Lydia om tien uur ’s avonds de sonde er al uit. Soms moesten we drie dagen achter elkaar bellen’, vertelt Mandy. ‘Het was heel fijn om altijd op KinderThuisZorg terug te kunnen vallen als het nodig was.’

Sinds begin augustus is de drieling niet meer afhankelijk van sondevoeding en is de ondersteuning van KinderThuisZorg gestopt. Gelukkig krijgt het gezin ook veel hulp uit de omgeving. ‘Hulp accepteren is echt heel belangrijk. Heel veel mensen willen wel even een kindje vasthouden, maar praktische ondersteuning maakt echt het verschil. Een wasje vouwen, de badkamer poetsen. De eerste weken hebben we elke avond eten gekregen van vrienden uit onze kerk. Het was heerlijk om daar in het begin niet aan te hoeven denken.’

Nu, ruim een half jaar na de geboorte, is het nog steeds aanpoten. ‘Ruimte om alleen of als partners tijd door te brengen is er niet. We zijn aan het overleven. Ik geef nog steeds borstvoeding, dat is intensief. Gelukkig hoef ik pas in juni weer te gaan werken, ik heb meteen al mijn ouderschapsverlof opgenomen.’ Toch zijn er ook af en toe momenten van rust. ‘Als we met zijn allen bij elkaar zijn. Beneden in de woonkamer, haardvuurtje aan, alle vier op een speelkleed aan het spelen. Dan genieten we volop.’

Tekst: Anouk Brinkman