Ruim twee jaar vocht Daan Verweij tegen kanker. Hij liet het er niet bij zitten en deed er alles aan om deze oneerlijke strijd te winnen. Maar Daan bleek niet beter te kunnen worden en moest hij uiteindelijk de strijd opgeven. “Natuurlijk weet je dat je kind iets kan breken”, vertelt vader Rijk. “Hij was een echte jongen, klom in bomen en zag overal een uitdaging in. Ik hoor mezelf nog zeggen: ‘pas op, je valt er nog uit en dan breek je iets.’ Maar dit verwacht je niet.”
Daan kreeg pijn in zijn bovenbeen. Na een bezoek aan de dokter kreeg hij een doorverwijzing naar het ziekenhuis, waar de artsen een MRI-scan maakte. “Toen volgde het vreselijke nieuws dat het een osteosarcoom, een vorm van botkanker. Ik hoorde de arts zeggen: ‘er zit een gezwel’… Ik dacht, in een flits: dit kan niet waar zijn. Kanker als ziekte was iets wat ‘ver bij me vandaan’ stond. Maar het was er, een gezwel bij m’n maatje. Over wat ons te wachten stond, had ik geen idee. Zorg was voor mij een huisarts en een tandarts, daar hield het een beetje mee op.” Een zware periode voor het gezin volgde. Volgens Rijk beter te omschrijven als een rollercoaster van gevoelens. Daan krijgt vijf kuren, voordat hij geopereerd wordt. Rijk en zijn vrouw Janneke besluiten hem vanaf het begin te betrekken bij alle gesprekken met artsen. “We wilden geen poppenkast spelen. Daan was een sterke jongen, die altijd wonderbaarlijk positief bleef en in was voor grapjes. En juist die grapjes gaven ons dan ook weer hele mooie momenten waarin we even konden ontspannen. Wanneer de CliniClowns in het ziekenhuis kwamen, maakt hij er een hele show van. Hij deed alsof hij een machinegeweer had en schoot met één van zijn krukken op de clowns, die het natuurlijk prachtig meespeelden en tegen de grond gingen.”
Rust
Ondanks de chemotherapie groeit de tumor en de onvermijdelijke operatie volgt waarbij Daan zijn bovenbeen verliest. Gekozen is voor een omkeerplastiek, waarbij het onderbeen omgekeerd tegen het resterende deel van het bovenbeen wordt geplaatst. Rijk: “De operatie duurde lang en we vroegen ons voortdurend af hoe het met Daan ging. Het moment dat ik na de operatie de lakens optilde en zijn been zag, staat nog in mijn geheugen gegrift. Vreselijk vond ik dat.” Maar Daan blijkt snel te wennen aan zijn been en vertoont geen gêne. Na twee maanden krijgt hij zijn prothese en een revalidatieperiode begint. Ondertussen gaan de chemokuren gewoon door. “Nooit vroeg hij: ‘Waarom ik?’ Natuurlijk was hij af en toe verdrietig en boos, maar hij klaagde nooit. Na de laatste kuur was Daan schoon en een gevoel van rust overviel ons. We probeerden ons leven weer op te pakken en Daan ging weer naar school, waar hij het ondanks zijn veelvuldig verzuim erg goed deed. Hij was ontzettend leergierig.”
Vertrouwen
Maar na een half jaar blijkt bij een controle dat er plekjes op de longen van Daan zijn gevonden. Rijk: “Dat bericht kwam voor mij aan als een mokerslag. Ik had er geen rekening mee gehouden dat het terug zou komen en dacht al die tijd dat het goed kwam. Daan was rustig en op de een of andere manier wist hij hoe het ervoor stond. Ik weet nog dat hij tegen me zei dat hij een beetje geschrokken was. Maar dat de Heere voor hem zou zorgen. Hij begreep heel goed dat het anders kon gaan met zijn leven, maar was daar bijzonder rustig onder. Dat is overigens tot zijn sterven zo gebleven.”
Naar huis
En dan blijkt zes weken later uit de tweede scan dat de tumoren zijn gegroeid en de artsen vertellen dat ze niets meer voor Daan kunnen doen. “Ik vroeg om een prognose, maar die konden de artsen ons niet geven. Gelatenheid en verdriet overvielen ons. Ineens is alles anders, want geen mens kan Daan meer helpen! En Daan zelf? Die ging gewoon door, volgde zijn lessen op school en speelde met zijn vrienden.” Maar niet veel later kreeg hij ook pijn aan zijn andere been en later in zijn heup en rug, waar ook uitzaaiingen zaten. “De laatste maanden zag je Daan achteruitgaan. Als ouders ga je dan over een grens heen omdat je alles wilt doen om de pijn te bestrijden, maar dat lukt je niet. We waren noodverbanden aan het leggen door elke keer andere medicatie toe te dienen met als gevolg perioden van misselijkheid, pijn en ziek zijn. Elke dag was het weer afwachten of Daan er goed doorheen kwam. Op zwaar aandringen van Janneke en mij kreeg Daan uiteindelijk een spinaal katheter in zijn rug met pijnstilling. Daardoor kon hij de laatste vier weken van zijn leven thuis doorbrengen. Hij kreeg zorg van drie verpleegkundigen van KinderThuisZorg, wat we als meer dan een warm bad hebben ervaren. Hun professionaliteit, flexibiliteit en groot empathisch vermogen was wat we als ouders in deze situatie nodig hadden! De verpleegkundigen waren er volledig voor Daan en naast het beheren en toedienen van alle medicijnen, hadden ze tijd voor ons. Alles werd ons uitgelegd, we werden geholpen en bijgestaan. En daarbij hoorde op zijn tijd ook een stukje gezelligheid. Zij hebben ervoor gezorgd dat de laatste weken van het leven van Daan op bepaalde onderdelen meer draaglijk zijn geweest.” Uiteindelijk overlijdt Daan aan de gevolgen van zijn ziekte. “Precies zoals hij wilde, in zijn slaap. Alles had hij met ons besproken, van zijn kist tot zijn grafsteen, want Daan wilde altijd voorbereid zijn.”
Maatje
“Ik verloor in Daan niet alleen mijn zoon, maar ook mijn maatje. We hadden een speciale band en hoefden elkaar maar aan te kijken en we begrepen elkaar. Hij was voor een kind van negen al ver in zijn denkvermogen. Met Daan kon ik discussiëren over ‘volwassen’ onderwerpen. Over Bin Laden, Khadaffi en Hitler. In het ziekenhuis legde hij me uit welke medicijnen hij nu gebruikte, de werking ervan en de Latijnse namen. Ondertussen piepte er een infuuspomp en voordat de zuster er was, had hij de pomp al bediend. Onze gedachten, interesses en humor waren hetzelfde en we vonden elkaar in onze creativiteit. Daan was net als ik visueel ingesteld, denkend in beelden met een liefde voor fotografie. Samen gingen we op pad en maakten de mooiste plaatjes. Nee, het valt niet mee hem te moeten missen. Janneke en ik zijn dankbaar voor alle lieve mensen die voor ons hebben gebeden, de geweldige initiatieven en de zorg. Langzaamaan proberen we met onze dochter Sophie het leven weer op te pakken. We hebben elke dag verdriet, maar kijken terug op geweldige momenten en herinneringen aan Daan.”
Kracht
“Vanuit ons Christelijk geloof vertrouwden we op onze Hemelse Vader. We werden daarin ook gesterkt, anderen zagen en merkten het aan ons. Dat gaf kracht maar ook vertrouwen in zijn besturende Hand. Dat lijkt haaks te staan op de afloop, maar Daan is nu echt beter af. Nooit meer verdriet, pijn en zorgen.”
