Kinderarts in dienst bij KinderThuisZorg

 

Ik werk in het Universitair Medisch Centrum Groningen en voor KinderThuisZorg als kinderarts, maar wat ik in Groningen doe, bied ik niet bij de mensen thuis aan. Hoewel zo’n constructie over een paar jaar heel goed denkbaar is. We moeten namelijk niet meer denken vanuit het ziekenhuis of vanuit de thuiszorg, maar we moeten kijken hoe we zieke kinderen de best mogelijke zorg kunnen bieden op de plek die voor hen het beste is en die de best mogelijke zorg ook nog eens betaalbaar houden. Dat begint met bruggen bouwen en verder kijken dan de eigen praktijk. En dat is precies wat ik doe: kijken wat er thuis allemaal mogelijk is en met collega’s in de ziekenhuizen overleggen hoe we die zorg thuis ook verantwoord kunnen bieden.”

 

Een kinderarts binnen een thuiszorgorganisatie wordt binnen de regels niet vergoed. Financieel steekt KinderThuisZorg de nek uit om een kinderarts in dienst te hebben. Onze directeur Jacqueline Kasten gelooft absoluut in ontschotting van de zorg. Zij zegt het volgende hierover: “Kinderen liggen steeds korter in het ziekenhuis. Zodra het kan, gaan ze naar huis en dat is goed. Ook zieke kinderen gedijen beter in de vertrouwde omgeving thuis. Zo’n 70 procent van de onderzoeken kan tegenwoordig prima thuis worden gedaan. Zelfs een echo kun je met mobiele apparatuur maken. Het is dan wel belangrijk dat de verantwoordelijkheid bij de behandelende kinderarts blijft liggen. En dus moet die kinderarts ook het ziekenhuis uit. Dat is wat we nu op kleine schaal aan het doen zijn.”

 

De zorg voor zieke kinderen moet en kan anders. Dat weten verzekeraars en beleidsmakers in Den Haag ook, maar niemand weet precies hoe dat in de praktijk handen en voeten krijgt. Bij KinderThuisZorg leven ideeën op dat gebied, maar die moeten worden uitgeprobeerd en uitgewerkt met andere partijen.

 

Ik geloof in het concept dat KinderThuisZorg voor ogen ziet en ik zie het als een uitdaging om als kinderthuiszorgorganisaties en ziekenhuizen samen dat ideaalplaatje te ontwikkelen in Den Haag te verkopen. Dat is voor zieke kinderen, hun ouders en ook voor behandelaars en financiers uiteindelijk de beste weg.”